تکینگی بر اساس نسبیت عام، جرم یک سیاهچاله به طور کامل در داخل ناحیه ای با حجم صفر فشرده شده است.

این ادعا بدین معناست که چگالی و گرانش این نقطه بینهایت است.علاوه بر این،خمیدگی فضا-زمان در این نقطه بینهایت خواهد بود.

 این مقادیر بینهایت باعث می شوندکه بیشتر معادلات فیزیکی، از جمله معادلات نسبیت،کارایی خود را در میان مرکز سیاهچاله از دست بدهند. از این رو فیزیکدانان این ناحیه، بی نهایت چگال با حجم صفر

 در مرکز سیاهچاله را تگینگی می نامند.تکینگی در یک سیاهچاله غیرباردار غیرچرخشی،یک نقطه است؛ به عبارت دیگر ناحیه ای است

که طول، عرض و ارتفاع آن صفر است.البته بر اساس مکانیک کوانتومی هیچ جسمی نمی‌تواند داری اندازه صفر باشد. بنابر تعریف 

مکانیک کوانتومی، مرکز سیاهچاله تکینگی نیست، بلکه ناحیه ای است که در آن مقادیر زیادی ماده در کوچکترین حجم ممکنفشرده

شده است .از اینرو بین نظریه نسبیت و مکانیک کوانتمی بر سر تکینگی اختلاف نظر وجود دارد. در صورتی که سیاهچاله 

چرخشی باشد ( که براساس اکثر نظریات موجود، اغلب سیاهچاله

 هاچرخشی هستند) تکینگی آن بر اساس نظریات نسبیت، به شکل یک حلقه خواهد بود. این تکینگی که در مرکز سیاهچاله قرار

دارد دارای ضخامت وعرض صفر است.

منبع : http://wiki.avastarco.com/

آشنایی با وحشتناک ترین سیارات

1) مریخ

مریخ که این روزها برای زندگی روی آن بسیار تلاش می شود یکی دیگر از

سیارات عجیب و ترسناکی است که در منظومه شمسی وجود دارد.

در این سیاره طوفان های شنی بسیار عظیمی رخ می دهد که ارتفاع برخی

از آن ها از کوه اورست بلندتر و سرعتی بیش از 300 کیلومتر بر ساعت دارند.

 این طوفان ها تمام سیاره را پوشانده و در یک روز می توانند همه فضای آن را

دگرگون کنند همچنین تغییرات دمایی روی این طوفان ها تاثیر گذاشته و آن ها

را بسیار خطرناک تر می کند. زندگی روی این سیاره می تواند یکی از ترسناک

ترین زندگی ها باشد.

2) کورت 3B

چگال ترین و عظیم ترین سیاره ای که تا به حال شناخته شده است به نام

"کورت3B" شناخته می شود. این سیاره اندازه ای برابر با مشتری دارد اما از

نظر جرمی 20 برابر مشتری است. این بدین معنی است که سطح آن 50

برابر فشار بیشتر به هر چیزی وارد خواهد کرد. اگر انسان ها بخواهند روی

این سیاره زندگی کنند وزن آن ها 50 برابر خواهد شد بدین معنی که یک

انسان 70 کیلویی روی این سیاره 450 کیلو وزن احساس می کند این

مقدار سیستم و استخوان های داخلی بدن را در یک چشم بهم زدن

نابود می کند.

3) پگسی B

 سیاره ای در کهکشان ما وجود دارد که 150 برابر زمین اندازه آن است. این

سیاره هر روز در حال سرخ شدن است زیرا ستاره ای در نزدیکی خود دارد

که گرمایی نزدیک به خورشید را تولید می کند این ستاره باعث شده است

تا دمای این سیاره 1000 درجه سانتی گراد باشد. فشار هوای گرم و البته

وجود مقدار کمیهوای سرد باعث می شود تا بادهای شدیدی به اندازه

1000 کیلومتر بر ساعت به وجود آید. البته دمای بالا بدین معنی نیست که

بارانی در این منطقه نمی بارد. باران های این سیاره وارد هوای گرم شده

و ناگهان به جریان سرد میرسد البته با توجه به هیدروژنی بودن سیاره

تبدیل به موادی مانند آهن شده و روی سطح کره فرود می ایند.

4) نپتون

 سریع ترین بادهای منظومه شمسی را می توانید بر روی سطح کره نپتون

تجربه کنید. این سیاره تنها به بادهای بسیار سرد و البته سریعش معروف

است که می تواند هر جسمی را در یک چشم به هم زدن نابود کند.

سرعت این بادها گاهی اوقات به دو برابر سرعت صوت می رسد و این

باعث می شود تا بدن انسان تنها در یک پلک زدن متلاشی شده و

تکه هایش در آسمان پخش شود. دانشمندان همچنان نیز در حال

بررسی این سیاره هستند تا بتوانند دلیلی برای بادهای شدید آنبیابند.

5) کربنی

بر روی زمین کربن بسیار کم پیدا می شود زیرا زمینی که روی آن زندگی

می کنیم تنها 0.1 درصد کربن دارد. با سفر به اعماق کهکشان و پیدا

کردن سیاره های مختلف حتما به موارد عجیبی بر خواهید خورد. در

این منطقه کربن بیش از هر چیزی دیده میشود و دریاچه های آن

عجیب و غیری هستند حتی منجمان اعتقاد دارند که باران های

این سیاره کاملا عجیب و از روغن و آسفالت تشکیل شده اند.

6) ونوس

در منظومه شمسی ونوس یکی از کوچکترین سیاره های به حساب می آید

اما با همین اندازه کوچک به عنوان خطرناک ترین سیاره شناخته می شود.

در اوایل جنگ سرد شوروی توانست تنها کاوشگری که روی ونوس فرود آمده

است را به هوا پرتاب کند. این کاوشگر با موفقیت بر سطح کره نشست ولی

تنها 127 دقیق دوام آورد تا این که کاملا خرد شد و سپس تبدیل به مایع

گشت. در این سیاره فشار هوا 100 برابر بیشتر از زمین است و قدم زدن

روی آن به مانند این است که در عمق 2000 متری کف دریا بخواهید قدم بزنید.

در مدتی که کاوشگر روی سطح ونوس بود اطلاعاتی در مورد سمی بودن

بسیار زیاد این سیاره به زمین ارسال کرد همچنین دمای این کره نزدیک به 425

درجه سانتی گراد است. با شرایطی که سطح این کره از سولفریک اسید

پوشیده شده است خطرناکترین سیاره کهشکان، ونوس است.

7) کرت 7b

 این سیاره به طور رسمی در لیست کرات به حساب نمی آید ولی به عنوان

یکی از ترسناکترین ستاره های منظومه شناخته میشود. تمام خطرناکی این

ستاره گرمای بیش از اندازه آن است که حتی دانشمندان نیز نمی توانند آن

را به درستی تخمین بزنند و عددی برای آن یافت نکرده اند. این سیاره به

اندازه ای داغ است که صخره ها را ذوب می کند. نکته دیگری که در مورد

این ستاره باید بدانید آتش فشان های آن است که اگر فعال شوند حتی

می توانند مدار کره های منظمومه شمسی را تغییر دهد.

8) پلوتو

با اینکه این سیاره دیگر در میان خانواده منظومه شمسی شناخته نمی شود

اما یکی از ترسناکترین سیاره های کهکشان است. پلوتو در طرح ها به نظر

برفی می آید اما این سیاره پوشیده شده از نیتروژن یخ زده، کربن مونواکسید

ومتان است و در تمام 248 سالی زمینی، که طول می کشد به دور خورشید

بزند به همین صورت یخ زده ادامه می دهد. در یک روز آفتابی و بسیار گرم

در سطح پلوتو دمای هوا می تواند به -228 درجه سانتی گراد برسد که به

نظر بسیار مطبوع است!

9) مشتری

بزرگترین سیاره منظومه شمسی یکی دیگر از ترسناکترین هاست که هیچ

موجودی دوست ندارد به آن نزدیک هم بشود. این سیاره طوفان هایی را در

خود ایجاد می کند که به تنهای 2 برابر زمین هستند. این طوفان ها باد را با

1000 کیلومتر در ساعت به حرکت در می آورند. اتمسفر این سیاره تاریک

است و تمامی آن با هیدروژن پر شده است. این گاز روی زمین بی رنگ

است اما در مشتری به ماده ای تبدیل شده است که هیچ کس نمی داند

چیست. همچنین سطح این سیاره همیشه رعد و برق هایی می زند

که 100 بار قوی تر از صاعقه های روی زمین است.

10) وسپ 12b

کِرم‌چاله در فیزیک یک پل میانبر فرضی در فضازمان است.

کرم‌چاله‌ها ساختار و بُعد فضا و زمان را شکسته و باعث ایجاد تونلی و

حفره‌ای می‌شوند که سرعت یک ماده در آن از سرعت نور بیشتر

خواهد شد. همچنین کرم‌چاله‌ها بُعد و ساختار فضا را نیز شکافته و آن

را جمع می‌کنند که این باعث کوتاه شدن مسافت بین دو نقطه در فضا

می‌گردد. همچنین کرمچاله‌ها از یک سیاهچاله و یک سفیدچاله به

وجود می‌آید که با دفع کردن یک دیگر طول کرمچاله نیز بیشتر

می‌شود. دانشمندان معتقدند که کرم‌چاله‌ها می‌توانند بخشی از

جهان را به بخشی دیگر متصل کنند. وجود کرم‌چاله‌ها در نظریه

“نسبیت عام” توسط “آلبرت اینشتین”مطرح شد.

منبع : https://bigbangpage.com

یک منطقه فرضی در فضا-زمان است که امکان ورود چیزی به آن وجود ندارد، اما ماده و نور می‌توانند از آن خارج شوند.

از لحاظ تئوری، اگر شما بتوانید با یک فضاپیما به یک سفیدچاله نزدیک شوید،

توسط  حجم عظیمی از انرژی خارج شده از آن احاطه خواهید شد و به احتمال

قوی فضاپیما شما نابود خواهد شد.

حتی اگر فضاپیما شما بتواند در برابر امواج گاما ایستادگی کند، نور به تنهایی

منجر به کاهش سرعت شما می‌شود.

درست مانند حالتی که مقاومت هوا می‌تواند یک وسیله نقلیه را روی زمین

متوقف کند. حتی اگر فضاپیما طوری ساخته شده باشد که در مقابل انتشار

انرژی تاثیر نپذیرد، صفحه فضا-زمان در اطراف سفیدچاله به طرز عجیبی انحنا

دارد به طوری که نزدیک شدن به آن مانند بالارفتن از یک سربالایی ای است

که هر لحظه شیب آن بیشتر می شود. در این حالت شتاب حرکتی شما رفته

رفته بیشتر و حرکت شما کمتر و کمتر می‌شود. به طور کلی در سراسر کائنات

انرژی کافی برای ورود به سفیدچاله‌ها وجود ندارد.

یک سفیدچاله جایی فرضی در کائنات است که مقدار و چگالی ماده و انرژی در‌

آن بسیار زیاد است. گفته می‌شود سرعت فرار ماده و انرژی در سفیدچاله‌ها

باید بسیار بیشتر از سرعت نور باشد. تاکنون هیچ سفیدچاله به صورت 

 مستقیم و یا غیرمستقیم مورد مشاهده قرار نگرفته و وجود آنها تنها به طریق

روابط پیچیده ریاضی توضیح داده می‌شود.

اما فیزیکدانان بسیاری نیز هستند که در وجود سفیدچاله‌ ها به یقین

رسیده‌اند.این فیزیکدانان که عموما در شاخه فیزیک کوانتوم حلقوی

مطالعات خود را دنبال می‌کنند، با استفاده از مباحث تئوری به تبیین

سفیدچاله‌ها می‌پردازند. براین اساس، تکینگی یک سیاهچاله می‌تواند

تا مینیمم حالت خود به سمت پایین فشرده شود و به صورت یک سفیدچاله

 در مکان اولیه ظاهر شود.

منبع : https://techrato.com

اگر جسمی از میان کارکره عبور کند و از دوران آن انرژی کسب کند شانس فرار

از سیاه‌ چاله را دارد. ولی اگر جسمی از افق رویداد گذر کند به دورن سیاه‌چاله

مکیده می‌شود. در حال حاضر هیچ کدام از تئوری‌های فیزیک نمی‌تواند توضیح

دهد که درون سیاه‌چاله چه اتفاقی برای ماده و انرژی می‌افتد.

با اینکه تا بحال هیچ سیاه‌چاله‌ای توسط انسان دیده نشده است، سه

خاصیت اصلی سیاه‌چاله برای ما قابل اندازه‌گیری است:

• جرم

• بار الکتریکی

• اندازه حرکت دورانی

جرم سیاه‌چاله و اندازه حرکت آن را می‌توان توسط اجرام در حال حرکت اطراف

آن و قوانین کپلر اندازه گرفت. چیزی که ما به دنبالش هستیم یک ستاره یا

حلقه گازی است که با رویت آن و مشاهده رفتار آن بتوانیم حضور سیاه‌چاله را

تشخیص دهیم.

برای مثال از مشاهده حرکت دورانی ستاره‌ای می‌فهمیم که اثری نامرئی و

غیر محسوس عامل این دوران است و سپس در می‌یابیم که این اثر از جرم

متراکم عظیمی می‌آید. از اینجا احتمال حضور یک سیاه‌چاله را می‌دهیم. یک از

راه‌های کشف سیاهچاله‌ها استفاده از امواج گرانشی است که هنگام

فروپاشیگسیل می ‌کنند. هر جرم اختری از حیث شکل نامتقارن تششع

ممکن است یک منبع قابل اکتشاف مشخص به وجود آورد. زمانی که جسمی

به درون سیاه‌چاله مکیده‌ می‌شود دمایش به هزاران درجه کلوین می‌رسد و

شتاب بزرگی می‌گیرد. این اجرام امواج مختلفی را گسیل می‌کنند که ساده

ترین آن  اشعهایکس است که توسط رصد خانه‌ها و آشکار‌سازهای بیرون جو

قابلرویت هستند.با وجود تمام تلاش‌های دانشمدان در شناخت سیاه‌چاله‌ها،

این پدیده‌های فضایی یکی از مرموزترین و جذاب‌ترین موضوعات اختر فیزیک

باقی می‌مانند. اکنون هسته‌ای که داریم یک سیاه‌چاله (Black Hole) است.

اگر یک سیاه‌چالهحرکت مداری داشته باشد، آغاز به کشیدن فضا-زمان به

دور افق رویداد می‌کند. این گردش فضا به دور افق رویداد را کارکُره

(ergosphere) می‌گویند و شکل بیضوی دارد. هسته ستاره متلاشی

شده به عنوان مرکز سیاه‌چاله یا تکینگی (نقطه یکتایی) در نظر گرفته

 می‌شود. دهانه سیاه‌چاله به " افق رویداد" یا Event Horizon معروف

 است. ابتدا برای فهم بهتر سیاهچاله‌ها بد نیست این را بدانید

سیاهچاله‌ها به قدری متراکمند که اگر کل کره ی زمین قطرش به 0.9

 سانتیمتر تقلیل یابد اما جرمش ثابت بماند به یک سیاهچاله تبدیل

میگردد. شاید بهتر است افق رویداد را به عنوان دهانه سایه‌ چاله

در نظر بگیرید که همه چیز را می‌بلعد. وقتی چیزی از افقرویداد 

 می‌گذرد برای همیشه از بین می‌رود.

منبع : yjc.ir

1) سیاه‌چاله غیر دوار

سیاه‌چاله کارل شواترزشیلد ساده‌ترین نوع است که در آن مرکز دوران نمی‌کند

و ثابت است.

این نوع سیاه‌چاله تنها دارای یک نقطه یکتایی و یک افق رویداد است.

2) سیاه‌چاله دوار

سیاه‌چاله‌های کِر در طبیعت به وفور یافت می‌شوند و در آن‌ها هسته دوران

می کند و دلیل این دوران نیز، ستاره‌ای است که این سیاه‌چاله‌ها از آن‌ به

وجود آمده‌اند.

انیشتین در سال 1915 در نظریه نسبیت عام خود از سیاه‌چاله‌ها سخن گفت.

این پدیده مرموز طبیعی کماکان در کانون توجه فیزیکدانان و اخترشناسان است.

 درکلامی ساده، سیاه‌چاله چیزی است که از متلاشی شدن یک ستاره بزرگ 

 باقی می‌ماند. اگر بامفهوم "ستاره" آشنا باشید می‌دانید که ستاره جسم

بزرگی است که در داخل آن همجوشی در مقیاسی بزرگ و به طور پیوسته

انجام می‌شود. به دلیل بزرگ بودن جرم ستاره‌ها و گسترده بودن گاز در

ساختار آن‌ها، میدان جاذبه  گرانشی همواره در تلاش برای متلاشی کردن

ستاره است. از طرفی همجوشی که در مرکز ستاره انجام می‌شود عامل

ایجاد ثبات در این میان است و با مقابله با میدان گرانش، ستاره را از نابودی

حفظ می‌کند. هنگام متلاشی شدن ستاره، نیروی لازم برای همجوشی نابود

می‌شود. در همین حال نیروی جاذبه گرانشی ستاره، محیط را برای اعمال

نیروی خود آزاد می‌بیند و شروع به جذب همه مواد و اجرام در اطراف خود 

 می‌کند. با پر شدن فضای درون هسته ستاره، دمای هسته افزایش می‌یابد و

این امر عامل یک انفجار سهمگین است که تمام تابش‌ها و شعاع‌های انفجار 

 آن در فضا پخش می‌شود. چیزی که از این انفجار باقی می‌ماند هسته‌ای

فشرده و بسیار بزرگ است. میدان گرانش این هسته آنقدر وسیع و قوی است

که حتی شعاع‌های نور نیز از در امان نیستند. شعاع دهانه به نام "شعاع

شواترزشیلد" معروف است. این نام را به افتخار اخترشناس بزرگ، کارل

شواترزشیلد انتخاب کرده‌اند که به پیشرفت تئوری‌های مربوط به سیاه‌چاله

کمک‌هایی کرده‌است.

در کل دو نوع سیاه‌چاله وجود دارد:

• شواترزشیلد (Schwarzchild): سیاه‌چاله غیر دوار

• کِر(Kerr): سیاه‌چاله دوار

منبع : www.beytoote.com

انواع چاله های فضایی

1) سیاه چاله

2) سفید چاله

3) کرم چاله

کهکشانی است که منظومه شمسی در آن قرار دارد. در آسمانی صاف

و تاریک و به دور از آلودگی نوری، این کهکشان به صورت نوار شیری‌ رنگی

در پهنه آسمان دیده می‌شود. این نوار در واقع از میلیون‌ ها ستاره تشکیل

شده‌است که چشم غیر مسلح قادر به تفکیک آن‌ ها نیست. راه شیری

کهکشانی از نوع مارپیچی میله‌ ای است. کره ی زمین به عنوان عضوی

از منظومه شمسی، در یکی از بازوهای مارپیچی آن قرار دارد. چون ما از

درون صفحه ی کهکشانی به آن می‌نگریم، آن را به این صورت می‌بینیم.

کهکشان راه شیری، شب‌ها در آسمانی کاملاً تاریک (به دور از نور ماه و

آلودگی نوری) به صورت نوار سفید کم رنگی در آسمان دیده می‌شود. پهنای

این نوار تقریباً 30 درجه است. راه شیری کهکشانی مارپیچی میله‌ای است.

شکل کلی کهکشان‌ های مارپیچی را می‌توان به یک دیسک یا قرص تشبیه

کرد. بخش اصلی اجزای تشکیل دهنده ی کهکشان (ستاره‌ها، گاز و غبار) 

 در قالب بازوهای مارپیچی در سطح تخت این دیسک قرار دارند. ستارگانی

کمتری نیز به صورت هاله‌ ای اطراف دیسک را دربر گرفته‌ اند. این ساختار

مارپیچی تنها در صورتی قابل مشاهده است که بیننده‌ای در خارج کهکشان

از روبه‌رو به آن نگاه کند. ما به عنوان بیننده‌ ای که از داخل صفحه ی

کهکشان به آن می‌نگریم، اجزای واقع در صفحه ی کهکشان را به صورت نوار

دایره‌ ای شکل متراکمی از ستارگان، دورتادور خود می‌بینیم. این همان راه

شیری است که شب‌ ها در آسمان می‌بینیم. اجزای واقع در هاله ی

کهکشان را نیز که تراکم کمتری دارند، به صورت ستارگانی مجزا در سایر

قسمت‌ های آسمان مشاهده می‌کنیم. به این ترتیب، علاوه بر نوار شیری‌

رنگ مورد اشاره، تمام ستارگان دیگری نیز که با چشم غیر مسلح در آسمان

می‌بینیم، متعلق به کهکشان راه شیری هستند و این نوار نورانی تنها

نشانگر آن دسته از ستارگان راه شیری است که در راستای صفحه ی

کهکشان قرار گرفته‌اند. بخش‌ هایی از راه کهکشان که تاریک به نظر 

 می‌رسند به علت وجود گاز و غبار میان ستاره‌ ای است که مانع از رسیدن

نور ستارگان زمین به چشم ما می‌شود.

منبع : https://www.tarafdari.com/node/1023739