انیشتین در سال 1915 در نظریه نسبیت عام خود از سیاه‌چاله‌ها سخن گفت.

این پدیده مرموز طبیعی کماکان در کانون توجه فیزیکدانان و اخترشناسان است.

 درکلامی ساده، سیاه‌چاله چیزی است که از متلاشی شدن یک ستاره بزرگ 

 باقی می‌ماند. اگر بامفهوم "ستاره" آشنا باشید می‌دانید که ستاره جسم

بزرگی است که در داخل آن همجوشی در مقیاسی بزرگ و به طور پیوسته

انجام می‌شود. به دلیل بزرگ بودن جرم ستاره‌ها و گسترده بودن گاز در

ساختار آن‌ها، میدان جاذبه  گرانشی همواره در تلاش برای متلاشی کردن

ستاره است. از طرفی همجوشی که در مرکز ستاره انجام می‌شود عامل

ایجاد ثبات در این میان است و با مقابله با میدان گرانش، ستاره را از نابودی

حفظ می‌کند. هنگام متلاشی شدن ستاره، نیروی لازم برای همجوشی نابود

می‌شود. در همین حال نیروی جاذبه گرانشی ستاره، محیط را برای اعمال

نیروی خود آزاد می‌بیند و شروع به جذب همه مواد و اجرام در اطراف خود 

 می‌کند. با پر شدن فضای درون هسته ستاره، دمای هسته افزایش می‌یابد و

این امر عامل یک انفجار سهمگین است که تمام تابش‌ها و شعاع‌های انفجار 

 آن در فضا پخش می‌شود. چیزی که از این انفجار باقی می‌ماند هسته‌ای

فشرده و بسیار بزرگ است. میدان گرانش این هسته آنقدر وسیع و قوی است

که حتی شعاع‌های نور نیز از در امان نیستند. شعاع دهانه به نام "شعاع

شواترزشیلد" معروف است. این نام را به افتخار اخترشناس بزرگ، کارل

شواترزشیلد انتخاب کرده‌اند که به پیشرفت تئوری‌های مربوط به سیاه‌چاله

کمک‌هایی کرده‌است.

در کل دو نوع سیاه‌چاله وجود دارد:

• شواترزشیلد (Schwarzchild): سیاه‌چاله غیر دوار

• کِر(Kerr): سیاه‌چاله دوار

منبع : www.beytoote.com